Yine bir yıl dönümündeyiz…
Yine hamasiyet, yine sloganlar, yine avantür takılmalar…
İşte bu sebeple Ülkücü Hareket 12 Eylül’ün otokritiğini yapamadı… Yapamadığımız için de konunun trajedi boyutundan öte geçemedik… Geçemediğimiz için de yaşadığımız ideolojik travmadan sonra belimizi doğrultamadık.
***
12 Eylül emperyal bir senaryonun finaliydi.
Bu senaryoyu kimler yazmıştı?..
Senaryonun asıl hedefi neydi?..
Devrimciler açısından; Türkiye’de devrim şartları var mıydı?
Ülkücüler açsından; komünizm tehlikesi kapımızda mıydı?
Türkiye’nin kan gölüne dönmesi ile amaçlanan asıl hedef neydi?
Ülkücülerin “kutsal devlet” algısı Mamak’ın taş duvarlarına tosladığında neler oldu?
***
Bu soruları sayfalarca uzatabiliriz.
Bu soruların cevaplarını arayacak beyin fırtınalarını 33 yıl yapamadık.
Yapamadığımız için de “mlilli dinamiği” olduğunu iddia ettiğimiz vatan kayıyor altımızdan.
Bu gün ile 12 Eylül arasında da büyük benzerlikler var.
Ama göremiyoruz.
“Kahpe Eylülleri Unutmadık” mış…
Devam hamasiyete, slogana, avantüre…
