1 haziran Dünya Çocuk Günü Azerbaycan’da…

Dün malum 1 Haziran Uluslararası Çocuk Günüydü. Tüm dünyada günün anlam ve önemiyle alakalı sözler söylendi, çocuklar için iyi dilekler dilendi, onlara güzel yarınlar bırakmamızın önemi vurgulandı. Aynı gün Ermeni gazeteci Sarkis Artsruni 1in.am sitesinde bir köşeyazısı yazdı ve şunu sordu: “Sayın devlet büyükleri, söyler misiniz bu çocukların babaları nerde?” Ve yazısında ısrarla Ermenistan iktidarının saklamak için binbir takla attığı ülkesindeki içler acısı durumdan bahsetti.

Aslına bakılırsa, Ermenilerin kendilerini zavallı bir halk olarak nitelemeleri ve aşağılık duygusyla yaşamaları yeni bir konu değil. Yıllarca, hatta asırlarca haksızlarken kendilerini haklı olarak göstermeleri, birer canavarken tüm dünyaya kendilerini zavallı, ezik bir halk olarak lanse etmeleri artık bizlerin sanırım alışageldiğimiz bir durum. Ermeniler kendileri de biliyorlar, hatta onlara destek olup ta başımıza bela edenler de biliyorlar onların nasıl bir millet olduklarını, ama işlerine gelmiyor işte. İtiraf edecek olurlarsa, evdeki hesap çarşıya uymaz. Türk`ü kim durduracak ondan sonra?! Kimi Türk`e karşı şantaj malzemesi olarak kullanacaklar?! Yıllarca, asırlarca onlar bizi katlettiler, yaraladılar, kendi öz topraklarımızdan göçe zorladılar, ihanet ettiler, sırtımıza hançer sapladılar. Sonra da utanmadan pişkince “eziğ”i oynadılar. İyi vallahi!..

Ama şimdi durum değişti, dünyanın dengeleri yerinden oynadı, kağıtlar yeniden dağıtılıyor. Herkes elinin güçlü olmasının derdinde. Ve tabii böylesi durumlarda Ermenistan gibi ülkeler kimsenin umrunda olmaz. Aç kalırlar, sefilliğin alasını yaşarlar, ekmek için el kapılarına giderler. Zaten hep öyle olmadılar mı?! Ermeni gazeteci de kalkmış sanki büyük bir geçmişe sahiplermiş gibi, sanki eskiden gül gibi geçinip gidiyorlarmışcasına şikayet ediyor. Haklısın, et etmesine, ama, bir neden bugün bu hale geldiğinize de bakıver, zahmet değilse eğer! Kendi kendine bir sor, dedelerimiz misafir olarak geldikleri topraklarda gül gibi geçinip gitselerdi, Ermeni marazı denen huylarını kendi içlerinde tutmasını bilselerdi ve nihayetinde bugün siz yirmibeş sene önce soykırımlar yapmamış olsaydınız, daha da öncesinde şuanki Ermenistan denen eski Batı Azerbaycan`da, özbeöz Türk topraklarında masum çocukları kocaman borulara doldurup ta yakmamış olsaydınız, acaba tüm bunlar yaşanır mıydı sizce, bay Sarkis?! Bugün bu halde olur muydunuz?!

Çocuklar diyorsunuz, Ermeni çocuklarının babalarının neden yanlarında olmadığını sorguluyorsunuz ve hatta kendi ülkenizdeki iktidara yükleniyorsunuz, tüm bunlar sizin en doğal hakkınız, bay Sarkis! Ama Allah aşkına gözünüzün önüne Serj Sarkisyan`ın da, Robert Koçaryan`ın da içlerinde bulunduğu çetelerce 26 Şubat gecesi Hocalı`da babası ağaca sarılıp ta yakılan çocuğun halini, psikolojik durumunu getiriniz! Sizin bugün haline acıdığınız Ermeni çocuklarının babaları yarın öbür kalkıp ta gittikleri yerden gelebilirler, ama Hocalı`da yaktığınız baba çocuğuna asla geri dönmeyecek. Onların görüşmeleri Mahşeri – Kübra`da gerçekleşecek! O zaman her ikisinin de elleri sizin iki yakanızda olacak!

Siz Karabağ`a iddiada bulunmamış olsaydınız, savaş ve fitne çıkarmasaydınız, size ait olmayan toprakları işgal etmeseydiniz, şuan böyle zor durumda da kalmayacaktınız. Siz babaları yanlarında olmayan çocuklardan bahsediyorsunuz, değil mi, bay Sarkis!? Benimse size anlatacağım çocukların hayat hikayesi çok acıklı… Onlar siz onların topraklarını işgal ettiniz diye yaz tatilinde evlerine gidemiyorlar. İnsanın doğduğu bir köyünün olmaması ne kadar acıklı, değil mi?!

Şuan sizin işgaliniz yüzünden vagonlarda, pansiyon köşelerinde büyüyen çocuklar artık kendileri evlendiler, çoluğa, çocuğa karıştılar. Siz Allah aşkına, kime neyi anlatıyorsunuz?!

Ekonomik sıkıntı yüzünden evlerini, barklarını bırakıp giden babalara üzülüyorsunuz, tamam, o zaman işgal ettiğiniz toprakları geri verin de, bitsin çileniz! Ama vermezsiniz, hatta veremezsiniz! “Vermezsiniz”in de, “veremezsiniz”in de nedenlerini hepimiz iyi biliyoruz!

Vermezsiniz, zira içinizdeki ermeni hastalığı denen maraz size olanak tanımaz bunu yapmağa!

Veremezsiniz, zira sizi yıllar yılı beslemiş güçler bunu yanınıza bırakmaz!

Geriye bir tek yol kalıyor…

Kısa bir süre sonra o da olacak! Emin olunuz, bay Sarkis, mutlaka olacak!

O çocuklarının yanında olamayan babaları var ya, onları bulup 25 sene önce bir gece babalarını yaktığınız çocuklar kendi elleriyle cezalandıracaklar!

Ama yine de düşünseniz iyi edersiniz, bay Sarkis!

O çocukların hatırı için!