Azerbaycan Türkçesi
Herkes onu hasta kabul etti, nereye başvurduysa reddedildi. “Çocuğum etkileniyor” diyen bile çıktı. Fakat o yılmadı, Türkiye’nin milli gururu oldu
Türkiye‘nin ilk down sendromlu milli yüzücülerinden Gökhan Kotan’ın örnek başarısı göz doldurdu. İki kez Avrupa şampiyonu olan ve “Sadece farklıyım, eksik değil azimliyim” diyen milli yüzücü azim, başarı ve inancın hikâyesini SABAH Ankara’ya anlattı.
Gökhan, bize biraz kendinden bahseder misin? Neler yapıyorsun?26 yaşındayım, şu anda bir kurumda çalışıyorum. Dünyaya down sendromlu olarak geldim ama bunu bir eksiklik değil artı olarak gördüm. Aslen Ağrılıyım ancak 10 yıldır Ankara’da yaşıyorum. Sanat, siyaset, spor, tarih, edebiyat temel ilgi alanlarımdan. Spora aşığım özellikle yüzme ve basketbol yaşam tarzım. Boş zamanlarımda tarihi geziler yapar, kitap okur ve ebru çalışırım…
“AİLEMİN DESTEĞİ ÇOK BÜYÜK”
Seni ‘milli’ olmaya götüren süreç nasıl gelişti? Bu hastalığı sporla alaşağı ettim. 9 yaşımda ‘hayata tutunmalıyım’ dedim ve başardım. Bugünlere çok zor geldim, çok yaralandım. Dışlandıkça hırs yaptım. Farklı olmadığımı, benim de başarabileceğimi göstermek istiyordum. Tüm sporları denedim, yüzmede karar kıldım. Büyük başarılar elde ettim, kendimi kabullendim.
64 madalyalı bir sporcu olarak sırını açıklar mısın? Başarımın sırrı azim ve ailemin desteğidir. 2007’den beri profesyonel yüzücüyüm. 2008’de bölge-il ve Türkiye şampiyonu oldum. 2013’te downlularda milli olan ilk dört yüzücüden biri seçildim. Yine aynı yıl Portekiz’de Avrupa Şampiyonu oldum. 2015’te İtalya’da 2. kez Avrupa şampiyonu oldum. 2016 Floransa Dünya Şampiyonası’na hak kazandım, ona hazırlanıyorum.
‘UTANMAYIN, DESTEK OLUN VE SABREDİN’
Cevdet Bey (baba) oğlunuzun başarısında en büyük katkı sizin. En çok zorlandığınız konu neydi?
26 yıl önce mücadelemiz hastane koridorunda oğlumuzun down sendromlu öğrenmemizle başladı. Yıllarımızı verdik bu hastalığıanlamaya ve Gökhan’ı hayata kazandırmaya. Yıllarca onu yanımda taşıdım, bakıcı ve öğretmenler istemedi. İlgisini keşfetmesi ve sosyalleşmesi için tüm hobi, spor ve aktiviteleri denedik. 10 kreş değiştirdik, eğitimi için önce Mersin’e, 10 yıl önce de Ankara’yataşındık. Ve başardık, şimdi oğlumuz gurur kaynağımız.
Anne–babalara tavsiyeniz ne?
Ailelere tavsiyem, ‘biz’ demeliyiz, onlar engelli ya da eksik değil sadece farklılar. Bu şekilde çocukları olan aileler onlardan utanmasın… Onları evlere hapsetmeden ellerinden tutsunlar, destek olsunlar, sabretsinler.
‘ARTIK SAYGI GÖRÜYORUM’
“Yıllarca dışlandım” dedin, ancak büyük bir azimle tarihi başarılar elde ettin. Şimdi tepkiler nasıl?
Toplum beni başarılarımla kabullendi, sevdi. Başarılarım insanlardan çok takdir gördü, yıllarca ağladım, dışlandım, istenmedim ama şimdi saygı ve sevgi görüyorum. Bu down sendromlu biri için tarifsiz bir duygu. Ben bu hastalığın belki de en şanslı bireylerinden biriyim çünkü dağ gibi bir ailem var, beni hayata bağlayan, yeteneklerimi keşfeden bir aile.
En büyük hedefin ne?
İlk madalyamı il birinciliği ile almıştım. Ve artık en büyük hayalim Ay yıldızlı bayrağımızı Avrupa’da dünya şampiyonu olarak dalgalandırmak. Türk Bayrağı’nı orada dalgalandırmadan pes etmeyeceyim.
